Chrząstowiccy olimpijczycy
Edward Barcik
Urodził się 31 stycznia 1950 roku w Prusicach (powiat Złotoryja). Karierę zawodniczą rozpoczął w roku 1966 w LZS "Opolanka" Grabie. Po raz pierwszy stanął na starcie wyścigu szosowego w Ozimku, zajmując 4 miejsce. Cztery lata później okazał się dużą rewelacją. Na Mistrzostwach Polski, wspólnie ze Stanisławem Szozdą w jeździe dwójkami zdobywał tytuł mistrzowski, na Mistrzostwach Świata w Mendrisio (Szwajcaria) brązowy medal w wyścigu drużynowym wraz z Lisem, Smyrakiem i Szozdą. W roku 1971 na Mistrzostwach Polski (Kędzierzyn) ze startu wspólnego w doborowej stawce zawodników Barcik był pierwszy. Edward Barcik nie zawiódł również na XX Igrzyskach Olimpijskich w Monachium w 1972 roku, gdzie w wyścigu drużynowym na 100 km wraz z Lisem, Szurkowskim i Szozdą zdobył srebrny medal - pierwszy medal olimpijski w historii Opolszczyzny.
Odniesiona kontuzja w maju 1973 roku wyłączyła go z uczestnictwa w Wyścigu Pokoju. Po wyleczeniu kontuzji barku powrócił do formy. W 1974 roku starty we Włoszech i Francji spowodowały odezwanie się niedoleczonego urazu. Mimo osłabienia i bólu, konsekwentnie realizował plan przygotowań do sezonu kolarskiego.
Rok 1975 zamykał nieudanym startem w Mistrzostwach Świata. W styczniu 1976 roku dokuczliwa kontuzja wyeliminowała Barcika w walce o pierwszeństwo w peletonie kolarskim. Zawodnik poważnie rozważał możliwość zakończenia kariery. Pomimo przeciwności losu przystąpił do przygotowań, już jako szkoleniowiec i zawodnik LKS "Ziemia Opolska". W 1977 został koordynatorem LKS "Ziemia Opolska".
Po latach sam stwierdził - że osiągnął zaledwie 30% wyników, na które było go stać - wyznanie godne mistrza! Od wielu lat Edward Barcik przebywa w Niemczech. Często też odwiedza Chrząstowice - swoją rodzinną miejscowość, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Tu jako piętnastolatek "oddał się" na dobre i na złe kolarstwu. Edward Barcik był dwukrotnym triumfatorem plebiscytu "Trybuny Opolskiej" na Najlepszego Sportowca Opolszczyzny oraz zwycięzcą plebiscytu "Dziennika Ludowego na Najlepszego Sportowca Wsi" - 1972 rok.
Benedykt Kocot
Kolarstwo zaczął uprawiać w 1968 roku w LZS "Opolanka" Grabie. Pierwsze sukcesy odnosił na II Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w 1971 roku w wyścigach torowych na 100 i 200 metrów, pokonując zdecydowanie swoich rywali i zdobywając dwa złote medale. Po tych triumfach na torze Kalisza, kariera młodego wyczynowca potoczyła się błyskawicznie. Rezultaty, jakie wówczas uzyskiwał, wzbudzały zainteresowanie szkoleniowców. Trafił do kadry narodowej i olimpijskiej. Po spartakiadzie potwierdzał swój wielki talent, zdobywając tytuł Mistrza Polski Juniorów na 1000 m. staczał zacięte boje z renomowanymi starszymi kolegami, Januszami - Kierzkowskim i Kotlińskim.
Znakomitą formą błysnął w 1972 roku na Mistrzostwach Polski, zdobywając złoty medal po zwycięstwie z Kotlińskim w sprincie i tytuł wicemistrzowski na dystansie 1 km.
Dwukrotnie stanął na najwyższym podium w wyścigach o "Grand Prix" Polski odnosząc m.in. zwycięstwo w 1972 roku w sprincie z brązowym medalistą MŚ Kucirkiem (CSRS).
Ukoronowaniem sukcesu tego niezwykle utalentowanego kolarza było zdobycie brązowego medalu na XX Igrzyskach Olimpijskich Monachium '72 w tandemach. Polacy - Bek i Kocot z góry spisani na porażkę w eliminacjach pokonali Włochów - Rossiegi i Verciniego. W walce o wejście do półfinału wygrali (dwukrotnie) z wicemistrzami świata - parą z RFN (Bartyh, Müller), a w półfinale trafili na tandem NRD (Otto, Geschke). Przegrali, ale w pojedynku o brązowy medal wygrali dwukrotnie z renomowanymi Francuzami (Tinietin, Morelou). I tak narodziła się jedna z większych olimpijskich sensacji torowych.
W 1975 roku na MŚ w Belgii Benedykt Kocot z Januszem Kotlińskim zdobyli złoty medal. Niestety niezgłoszenie się Kocota na kontrolę antydopingową spowodowało zdyskwalifikowanie tej dwójki już po dekoracji mistrzostw. Rehabilitacja doborowej pary nastąpiła w 1976 roku na MŚ we włoskiej miejscowości Manteroni di Lecce - Kocot i Kotliński nie dali żadnych szans rywalom i już bez przeszkód udowodnili, że są najlepsi na świecie. Benedykt Kocot - triumfator zawodów torowych o "Wielką Nagrodę Polski" z 1973 roku (sprint i tandem); 1976 tandem; trzykrotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich Monachium '72, Montreal '76, Moskwa '80. Po zakończeniu kariery sportowej szkoleniowiec LKS "Ziemi Opolskiej", a od 1983 roku trener i koordynator. Zdaniem fachowców mógł być najlepszym zawodnikiem w sprincie. Urodził się 11 kwietnia 1954 roku w Chrząstowicach. Zawodnik LZS :"Opolanka" Grabie i LKS "Ziemia Opolska" Trenerzy: Karol Kuhn i Franciszek Surmiński.
Joachim Halupczok (1968 - 1994)
Pochodził z Niwek. Był ogromnym talentem, do tego pracowity. Wszyscy wróżyli mu wielką karierę. Niestety los chciał inaczej - przerywając ją brutalnie, gdy Joachim miał zaledwie 26 lat. Arytmia serca uniemożliwiła mu najpierw ściganie, a na początku 1994 roku doprowadziła do śmierci kolarza, sportowca jaki trafia się raz na sto lat.
W 1987 r. w gronie juniorów wygrał niemal wszystkie mistrzostwa Polski: górskie, na czas, dwójkami, drużynowe na szosie i na torze, przełajowe; był wicemistrzem w torowym wyścigu na dochodzenie i brązowym medalistą w szosowym wyścigu indywidualnym. Rok później odnosił już sukcesy w kadrze seniorów. Na igrzyskach w Seulu wywalczył w drużynie srebrny medal. Cały świat poznał Halupczoka i jego wielka klasę w 1989 r. Wiosną wygrał w Rzymie Gran Premio Liberazione, rewelacyjnie jechał w Wyścigu Pokoju, który ukończył na 4 miejscu. W sierpniu ponownie zdobył złoty medal drużynowych mistrzostw świata, a parę dni później w wyścigu indywidualnym po samotnej ucieczce, wywalczył tęczową koszulkę w stylu, jaki rzadko się widuje. W 1990 roku wystartował w peletonie zawodowców. Fantastycznie spisywał się w Giro d'Italia. Cały czas przyjeżdżał w czołówce, był nawet wiceliderem, a kontuzja kolana zmusiła go do wycofania się na 16. etapie (był wówczas 5.). Jesienią u Halupczoka wykryto arytmię serca. Powrócił jeszcze do peletonu w 1992 r., startował w Vuelta a Espana, był piąty w Midi Libre. Urodzony 3 czerwca 1968 r. w Ozimku; zmarł 5 lutego 1994 r. Kluby: LKS Ziemia Opolska; Diana-Colango-Animex, Del Tongo Animex, GB-MG. Dwukrotny laureat plebiscytu na 10 Najpopularniejszych Sportowców Opolszczyzny. Trenerzy: Marian Staniszewski, Erwin Chmiel, Wacław Skarul (trener kadry narodowej).
Opracowano na podstawie książki Eugeniusza Wasyliszyna - "Jubileuszowe Asy"